คำอำนวยพร 13 ธันวาคม 2564

**  หากคนเราไม่สามารถกุมกฎได้ เดินทางได้ยิ่งไกล ยิ่งศึกษาได้มากเท่าไร กลับจะยิ่งเลอะเลือน  เข้าใกล้ความผิดพลาดมากยิ่งขึ้น   ตัวท่านเหลาจื่อเอง  ใช้อักษรเพียงห้าพันคำมาอธิบายปรากฏการณ์ของโลกได้หมดสิ้น ทั้งยังกล่าวถึงธาตุแท้และกฎที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ใหญ่น้อยนับแต่อดีตจนถึงปัจจุบันได้อย่างหมดเปลือก  การสำรวจหาสัจธรรม  คือความหวังในส่วนลึกของจิตใจทุกคน  หากเราสามารถปฏิบัติตามเต๋าได้  จะมิใช่ "คนทำ ฟ้าดู" แต่เป็น "ฟ้าทำ คนดู" แล้ว

อรุณสวัสดิ์ * * *

ขอนำส่งการแบ่งปันเกี่ยวกับคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 47 และคำอำนวยพรในเดือนแห่งความสงบสุข

[โลกภายในจิตส่วนลึกของเรา คือมูลรากของการรู้แจ้งเต๋า]

ประเด็นที่ 3 ต้องฝึกฝนจิตและบ่มเพาะอุปนิสัย จึงจะแสดงศักยภาพระดับสูงสุดของจิตวิญญาณได้

3.1 โลกภายในจิตส่วนลึกของคนเรา คือมูลรากของการรู้แจ้งเต๋า

ประโยคที่ว่า “เดินทางยิ่งไกลเท่าไร สิ่งที่รู้ยิ่งน้อย” สำหรับผู้ปฏิบัติเต๋าแล้ว คือเคล็ดลับและข้อเท็จจริง

ศาสนาพุทธมีพุทธภาษิตอยู่ประโยคหนึ่งกล่าวว่า “ พุทธะอยู่ที่เขาหลิงซานมิต้องแสวงหาจากที่ไกล เขาหลิงซานอยู่ในจิตใจของท่านเอง ทุกคนล้วนมีเจดีย์เขาหลิงซาน จงฝึกปฏิบัติในเจดีย์เขาหลิงซานของตนให้ดี” เวลาที่คนยุคปัจจุบันฝึกปฏิบัติ มักกล่าวถึงเต๋าราวกับเป็นเรื่องปาฏิหาริย์มหัศจรรย์ ทำให้เต๋าที่เดิมเรียบ ๆ ง่าย ๆ กลายเป็นเรื่องลึกลับซับซ้อน ราวกับว่าเพียงแหงนหน้ามองได้แต่จับต้องไม่ได้ อันที่จริง การศึกษาเต๋ามิใช่การเรียนรู้เรื่องปาฏิหาริย์ แต่เป็นการศึกษาเหตุและผล ส่วนการฝึกปฏิบัติมิใช่ฝึกฝนความเชื่องมงาย แต่เป็นการฝึกฝนให้มีสติปัญญา

ในจิตใจของเราทุกคนล้วนมีเมล็ดพันธุ์เต๋า ทุกคนล้วนเป็นเต๋าที่เคลื่อนที่ อย่ามัวแต่มองผู้อื่น มิเช่นนั้นจะเดินผิดจากเส้นทางของตนเอง หากมัวแต่วิจัยค้นคว้าว่าผู้อื่นพิสูจน์เต๋าและสำเร็จเป็นพุทธะได้อย่างไร แต่ไม่ใส่ใจเมล็ดพันธุ์เต๋าที่ติดตัวมาแต่กำเนิดของตน เช่นนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างจะไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง การวิจัยค้นคว้าผู้อื่น ไม่ว่าจะวิจัยค้นคว้าจนรู้จัดเจนอย่างไร ก็ไม่อาจพิสูจน์เต๋าได้ อย่างมากก็เป็น “ผู้ศึกษาเต๋า” คนหนึ่ง สุดท้ายนับวันจะห่างไกลจากเต๋ามากยิ่งขึ้น โลกในจิตส่วนลึกของคนเรา คือมูลรากของการรู้แจ้งเต๋า หากละทิ้งมูลรากนี้ไปแสวงหาเต๋าจากภายนอก จะมิเป็นการ “เดินทางยิ่งไกลเท่าไร สิ่งที่รู้ยิ่งน้อย” หรอกหรือ

การแสวงหาเต๋าจัดเป็นปริมณฑลของโลกทางจิต สำหรับมนุษย์แล้ว จิตใจมิอาจแยกห่างจากกายเนื้อ ต้องมีกายเนื้ออยู่จึงจะสามารถฝึกฝนตนและปฏิบัติเต๋าได้ ขณะเดียวกัน การปฏิบัติเต๋ายังต้องเข้าใจเต๋า การ “ศึกษา” และ “ประยุกต์ใช้” สองเรื่องนี้ไม่อาจแยกจากกันได้ มิฉะนั้น หากไม่ฝึกฝนอย่างหลับหูหลับตา ก็เป็นการคุยโวที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง

สำหรับการปฏิบัติเต๋า การเข้าใจเต๋าคล้ายประสบการณ์ในการรู้แจ้งอย่างฉับพลัน ส่วนการปฏิบัติกล่าวสำหรับการเข้าใจเต๋า ถือเป็นกระบวนการฝึกฝนอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่ไม่ว่าจะเป็นการรู้แจ้งอย่างฉับพลันหรือฝึกฝนอย่างค่อยเป็นค่อยไป ขอเพียงไม่หยุดเดินไปข้างหน้าบนเส้นทางของเต๋า ทุกคนล้วนสามารถสร้างเส้นทางของตนที่ไม่เหมือนใคร และบรรลุถึงจุดหมายปลายทางได้ในที่สุด

อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ

วันที่ 13 ธันวาคม 2564

(เผยแพร่วันที่ 1407)

* * *

** 一个人若不能把握规律，走得越远、学得越多，反而可能越迷茫、离谬误也越近。就像老子自己，仅用五千言就道尽了世间万象，也说遍了古今短长背后的本质与规律。探寻真理，是每个人内心深处的渴望！顺道而行，就不是“人在做，天在看”，而是“天在做，人在看”了！

早安！* * *

13人的内心世界，就是得道的根本

《道德经第47章分享暨平安月祝福》连载13

第三层面，修心养性才能发挥出心灵最高层次的功能。

七、人的内心世界，就是得道的根本。

“其出弥远，其知弥少”这句话，对于行道者来说，是真话，是秘诀！

佛教有一首偈(jì)子：“佛在灵山莫远求，灵山只在汝心头。人人有个灵山塔，好向灵山塔下修。”现在很多人在修行时，总把大道讲得神乎其神，弄得原本简简单单的道，变得神神秘秘，好像只可仰望而不可触及。其实，学道不是学神奇，而是学因果；修行，不是修迷信，而是修智慧。

每个人心中都有道的种子，每个人都是移动的道。不要光顾着看别人，那会走错了自己脚下的路。如果只顾着研究别人如何证道成佛，而不去照顾好自己天生带着的这颗大道种子，那一切都是枉然。研究别人，研究得再明白，也不可能证道，最多成为一个“道学家”，最后只会离道越来越远。人的内心世界，就是得道的根本。如果舍弃了这个根本，向外求道，岂不是“其出弥远，其知弥少”吗？

求道，属于精神世界的范畴。对于人类而言，精神离不开肉体，有肉体的存在才能修身行道。同时，行道还需要明道，“学”与“用”两者不可分离。否则，要么是盲修瞎练；要么是纸上谈兵。

明道对于行道来说，类似顿悟的经历；而行道对于明道来讲，则属于渐修的过程。但不管是顿悟还是渐修，只要在道上不断前行，每个人都会走出自己独一无二的道，最后到达目的地。

赵妙果，2021年12月13日，第1407天