คำอำนวยพร 23 กุมภาพันธ์ 2565
* ทัศนะเกี่ยวกับการเกิดและการตายของชาวจีนมาจากความรู้เกี่ยวกับจักรวาลและความเข้าใจในมิติชั้นสูงของบรรพบุรุษ คำว่า “จักรวาล” นี้มิได้หมายถึงจักรวาลสามมิติที่มองเห็นผ่านกล้องโทรทัศน์ แต่หมายถึงกาลเทศะอันไร้ที่สิ้นสุดซึ่งเต๋าเป็นผู้ให้กำเนิด มีเพียงการยืนอยู่ที่แหล่งกำเนิด จึงจะก่อเกิดจักรวาลทัศน์ โลกทัศน์ และค่านิยมที่ถูกต้องได้ จักรวาลทัศน์คือความรู้ในการหวนคืนสู่ต้นธารที่เป็นแนวดิ่ง โลกทัศน์คือความรู้ในการกุมปัจจุบันขณะที่เป็นแนวนอน ค่านิยมคือความรู้ในการประเมินตนเองอย่างถูกต้อง หากเข้าใจจะเป็นการเกิด หากหลงทิศผิดทางจะเป็นการตาย
คำอำนวยพรอรุณสวัสดิ์
จากอาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ * * *
ขอนำส่งการแบ่งปันเกี่ยวกับคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 49 และคำอำนวยพรในเดือนแห่งการหว่านเพาะเมล็ดพันธุ์
[มนุษย์จำเป็นต้องเติบโตท่ามกลางความสัมพันธ์]
2.3 ชีวิตจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวไม่ได้ มนุษย์จำเป็นต้องเติบโตท่ามกลางความสัมพันธ์
การบริหารความสัมพันธ์ระหว่างเรากับผู้อื่นให้ดีคือการศึกษาเป็นใช้เป็นที่สำคัญของคัมภีร์ “เต้าเต๋อจิง” เช่นกัน
ความทุกข์มากมาย จะแก้ไขได้ต่อเมื่อจิตวิญญาณเราเติบโตแล้วเท่านั้น อย่าฝึกฝนตนเองในสายตาผู้อื่น และอย่าบังคับผู้อื่นในใจตน ความสัมพันธ์คือดิน ชีวิตคือต้นไม้ เราสามารถใช้จิตใจ 7 อย่างในบทนี้มาเผชิญหน้ากับทุกสิ่งทุกอย่างได้
จิตแห่งอริยบุคคล คือใช้การสอนโดยไร้วาจา เปลี่ยนความปรารถนาตามความต้องการของมวลชน จิตที่ยืดหยุ่น คือยอมรับความแตกต่าง ไม่ใช้มาตรฐานที่ตายตัวจำกัดผู้อื่น จิตแห่งประชาชน คือมีอารมณ์ร่วมก่อน แล้วจึงปรองดองความสัมพันธ์ จิตแห่งความดีงาม คือมีความปรารถนาดี ใช้ความดีงามสร้างความอบอุ่นให้แก่ความไม่ดี จิตแห่งการเชื่อถือความมีคุณธรรม คือซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา ใช้สัจจะชี้นำผู้ที่ไร้สัจจะ จิตหนึ่งในเดียวกับคนทั่วหล้า คือการขยายจิตใจให้กว้าง ให้ผู้อื่นมีพื้นที่ว่าง ให้ผู้อื่นมีโอกาสเดินบนเส้นทางของตน จิตแห่งการถือปวงชนเป็นลูกหลานของตน คือมีความรักเมตตา ช่วยเหลือ สนับสนุน ให้ความรักหล่อเลี้ยงชีวิต
จิตใจทั้ง 7 อย่างนี้รวมกันเป็น “จิตแห่งอริยบุคคล” อันที่จริง ทุกคนล้วนเป็นอริยบุคคลได้ ขอเพียงฝึกปฏิบัติจริงตามกฎเกณฑ์ การฝึกปฏิบัติจริง มิใช่การเป็น “นักพรตเต๋า” แต่เป็น “ผู้ปฏิบัติเต๋า” คนหนึ่ง การฝึกปฏิบัติจริง ต้องใช้ความรู้กลับสู่ความเป็นจริง การฝึกปฏิบัติจริง ต้องฝึกปฏิบัติท่ามกลางความสัมพันธ์ของการตอบแทนบุญคุณประเทศชาติ สังคม พ่อแม่ และสรรพชีวิตทั่วหล้า ฝึกปฏิบัติมากเท่าไร ได้รับประโยชน์มากเท่านั้น
ประเด็นที่ 3 การลงมือทำจริงเป็นพื้นฐาน การฟันฝ่าต่อสู้เป็นสิ่งสำคัญ เส้นทางสู่ความสำเร็จมีวิถีที่ถูกต้องของตน
3.1 อริยบุคคลเป็นแบบอย่างและบุตรของประชาชน
อริยบุคคลถือกำเนิดมาในโลก สำหรับผู้ที่ฉลาด หูตาไว และมีความคิดเป็นของตัวเอง รูปแบบการบริหารงานของเขามักก้าวรุดหน้าดูคล้ายถดถอย สว่างไสวคล้ายดังมืดมัว หากมองผ่าน ๆ ดูคล้ายโง่เขลาและเรียบง่าย แต่เมื่อพิจารณาโดยละเอียด กลับพบว่าก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จ เขาต้องเผชิญกับความยากลำบาก ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค ในระหว่างการสร้างความสำเร็จ มีความรอบคอบเหมือนเริ่มแรก ทำทุกอย่างด้วยความละเอียดรอบคอบ หลังจากประสบความสำเร็จแล้ว ถอนตัวออก โดยไร้อัตตาและไร้นาม
อริยบุคคลถือกำเนิดมาในโลก การที่เขาสามารถเก็บความทะยานอยากส่วนตน มีความระมัดระวัง และรับผิดชอบสูง ควบคุมตนให้มีศีลธรรมจรรยา อุทิศตนเพื่อส่วนรวม วางแผนเพื่อผลประโยชน์ของประชาชน และไม่ถือตามจิตอัตวิสัยโดยทำเรื่องเหลวไหลตามอำเภอใจ เพราะเขาฝึกฝนคุณธรรมที่ไร้ความทะยานอยาก อู๋เหวย และไม่แย่งชิงเพื่อประชาชนทั่วหล้า เขาต้องใช้คุณธรรมหนาแน่นและเรียบง่าย “ทำให้ผู้คนไม่ฟุ้งซ่านไม่โลภเป็นนิตย์ ผู้ฉลาดก็มิบังอาจก่อกรรมทำเข็ญ” ในกระบวนการนี้ หากมีผู้ที่ “เกิดหน่อความโลภ” อริยบุคคลจะ “ระงับความโลภด้วยความเรียบง่ายไร้นาม” ขอเพียงจิตแห่งอริยบุคคลไม่เหินห่างจากเต๋า โลกนี้จะยังมีความหวัง
อันที่จริง ความดีงามและสัจจะคือสัญชาตญาณที่มนุษย์มีมาก่อนกำเนิด ถือเป็นสิ่งที่นิ่ง ความชั่วกับการสูญเสียคืออุปนิสัยที่มนุษย์บ่มเพาะขึ้นหลังกำเนิด ถือเป็นสิ่งที่เคลื่อนไหว เมื่อคนเราประสบวาสนาดี ความดีงามในจิตส่วนลึกภายในจะตื่นขึ้น และพร้อมที่จะปรากฏออกมา เมื่อประสบวาสนาไม่ดี ความชั่วที่แฝงอยู่ในจิตส่วนลึกจะถูกกระตุ้น นิสัยที่ไม่ดีจึงปรากฏขึ้นทันทีอย่างมีชีวิตชีวา การที่อริยบุคคลต้อง “เปลี่ยนความปรารถนาตามความต้องการของมวลชน” เป็นการสร้างบรรยากาศให้แก่จิตใจคน ทำให้จิตที่ดีงามได้รับการบำรุงรักษา การที่ต้อง “มีจิตหนึ่งใจเดียวกับทั่วหล้า” เพื่อมิให้หล่อเลี้ยงนิสัยที่เลว ทำให้นิสัยเลวๆ ค่อยๆ สลายไป
อริยบุคคลมีความกตัญญูและดูแลคนทั่วหล้าดุจบิดามารดาของตน เขายอมรับความสนใจจากประชาชน เป็นแบบอย่างที่ดีให้ทุกคน และเป็นเสาหลักที่ดีของมวลชนด้วย สังคมต่างมองและฟังเขา ซึ่งเป็นทั้งการศึกษาเป็นแบบอย่างและตรวจสอบด้วย ดังนั้น อริยบุคคลจึงเป็นทั้งแบบอย่างและบุตรของประชาชน
อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ
วันที่ 23 กุมภาพันธ์ 2565
(เผยแพร่วันที่ 1479)
* * *
** 中国人的生死观，来自祖先对宇宙的认识、对高维的参悟。这个“宇宙”不仅是指望远镜里能看见的三维宇宙，更是对大道所生的无穷时空而言。只有站在源头，才能形成正确的宇宙观、世界观和价值观：宇宙观是纵向回归本源的认知；世界观是横向把握当下的认知；价值观是正确衡量自我的认知。了悟则出生，执迷则入死。
早安！* * *
23人必须在关系中成长
《道德经》第49章分享暨播种月祝福》连载23
十五、生命不能被活成孤岛，人必须在关系中成长。
处理好人我的关系，也是《道德经》重要的活学活用。很多烦恼，只有心灵成长了，才能解决。不要在别人眼里，修行自己；也不要在自己心中，强求别人。关系是土壤，生命是树木，您可以用本章的七颗心来面对一切：
圣人心，就是行不言之教，以百姓心为心；无常心，就是接纳不同，不用僵化的标准约束别人；百姓心，就是先有情绪上的认同，才有关系上的和谐；德善心，就是怀揣善意，用善来温暖不善；德信心，就是赤诚坦荡，用信来引导不信；浑其心，就是拓宽心量，给人空间，让人有机会走出自己的道；孩之心，就是慈爱悲悯，帮助扶持，用爱来滋养生命。
这七颗心合起来就是“圣人心”。实际上，每个人都能成为圣人，只要按规律真修行。真修行，不是当个“道学家”，而是做一个“行道者”；真修行，要从学问上，回到现实中；真修行，要在报效祖国、报效社会、报效父母、报效天地众生的关系中修。修出几分，得益几分。
第六层面，实干为本，奋斗为要，成功之路，自有正道。
十六、圣人是百姓的榜样，人民的儿子。
圣人生于天下，对于那些耳聪目明、各怀心思的聪明人而言，他处事的方式，往往是进道若退、明道若昧的——猛一看，他好像浑噩质朴；但仔细观察，却发现他在成事之前，迎难而上，百折不挠；成事之中，慎终如始，凡事彻底；成事之后，功成身退，无我无名。
圣人生于天下，之所以能收敛私欲，兢兢业业，克己奉公，为民谋利，从不以主观意志而任性妄为，是因为他的无欲、无为、不争之德是为天下百姓而修的，他要用这种淳朴厚德“常使民无知无欲，使夫知者不敢为”。在这个过程中，如果有“化而欲作”之人，圣人就“镇之以无名之朴”。只要圣人心不离道，天下就有希望。
实际上，善与信是人先天具有的本性，属静；恶与失是人后天养出的习性，属动。当人遇到善缘，内心深处的善就会苏醒，善良呼之欲出；当人遇到恶缘，潜藏心底的恶就被激发，恶习立即活现。圣人之所以要以百姓心为心，就是要给人心营造氛围，让善心得到调养；之所以要为天下浑其心，就是为了不给恶习施肥，让恶性慢慢泯灭。
圣人把天下人都当做自己的父母来孝养。他接受百姓的关注，做好大家的榜样，成为众生的柱子。社会倾注耳目于他，既是效仿也是监督，所以，圣人既是百姓的榜样，也是人民的儿子。
赵妙果，2022年2月23日，第1479天