คำอำนวยพร 24 ธันวาคม 2564

** สรรพสิ่งล้วนกำลังเยียวยาเรา มีเพียงตัวเราที่ไม่ปลดปล่อยตนเอง  ความรู้ของมนุษย์จะมากมายเพียงใด  มีประสบการณ์กว้างไกลแค่ไหน  เราจะยังคงเป็นลูกของธรรมชาติอยู่ตลอดกาล  สิ่งที่ช่วยให้เราเข้าใจความจริงของจักรวาลได้ดีที่สุด คือจิตส่วนลึกในตนที่สัตย์ซื่อและเรียบง่ายดวงนั้น สัญชาตญาณที่ธรรมชาติมอบให้มนุษย์คือความรักและความดี  เราไม่จำเป็นต้องออกไปแสวงหาภูมิปัญญาจากภายนอกเลย  พลังอยู่ในใจเราเอง  การ "ฝึกธรรมะ" คือ  ไม่ว่าจะทำอะไร  ล้วนต้องหวนคืนสู่ต้นธารโดยไม่ต้องลังเล เช่นเดียวกับลูกน้อยที่โถมตัวเข้าใส่อ้อมกอดของมารดา นี่คือการ "รักษามารดาไว้" ขอเพียงหวนคืนสู่ต้นธาร  ทุกสิ่งจะจัดการได้ง่าย

อรุณสวัสดิ์ * * *

ขอนำส่งการแบ่งปันเกี่ยวกับคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 47 และคำอำนวยพรในเดือนแห่งความสงบสุข

[การสำรวจหาสัจธรรม คือความหวังในส่วนลึกของจิตใจทุกคน]

3.3 การสำรวจหาสัจธรรม คือความหวังในส่วนลึกของจิตใจทุกคน

ประเด็นหลักของบทนี้อธิบายถึงความสัมพันธ์เชิงวิภาษระหว่างการรับรู้ด้วยประสาทสัมผัสกับการรับรู้ด้วยเหตุผล

การมองโลกของคนธรรมดา ส่วนใหญ่มักใช้การรับรู้ด้วยประสาทสัมผัสที่ใช้ประสบการณ์เป็นพื้นฐาน แต่ชั่วชีวิตคนเรามีประสบการณ์จำกัด หากยึดติดว่า "สิ่งที่ตนเคยเห็นและได้ยินเท่านั้นจึงจะเป็นเรื่องจริง" ละก็ เช่นนั้นการพัฒนากับความเป็นจริงย่อมไปด้วยกันไม่ได้ ดังนั้น ปราชญ์เมธีโบราณจึงกล่าวว่า “ชีวิตคนเรามีขีดจำกัด แต่ความรู้ไร้ขีดจำกัด การใช้ความมีขีดจำกัดไปตามความไร้ขีดจำกัด มีแต่จะเหนื่อยเปล่าโดยไม่ได้อะไรเลย”

ส่วนวิธีการที่อริยบุคคลรับรู้โลกคือการรับรู้ด้วยเหตุผล แม้ฟ้าดินจะกว้างใหญ่ แต่อริยบุคคลใช้สติปัญญาในการรับรู้ แม้เต๋าธรรมชาติจะอยู่ไกลแสนไกล อริยบุคคลมองเห็นด้วยใจ ดังนั้น จึงเข้าใจเต๋าที่ไร้รูปได้ เช่นเดียวกับตัวท่านเหลาจื่อเอง เป็นเพราะเข้าใจเต๋าแล้ว ดังนั้น จึงเห็นเค้านิดหน่อยก็รู้ธาตุแท้ แนวโน้มการพัฒนา และต้นสายปลายเหตุของสิ่งต่าง ๆ ได้ ใช้อักษรเพียงห้าพันคำมาอธิบายปรากฏการณ์ของโลกได้หมดสิ้น ทั้งยังกล่าวถึงธาตุแท้และกฎที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ใหญ่น้อยนับแต่อดีตจนถึงปัจจุบันได้อย่างหมดเปลือก นี่คือ “ถึงไม่ออกนอกบ้านก็รู้เรื่องทั่วหล้า ไม่มองออกข้างนอกก็รู้กฎธรรมชาติ” ที่ท่านเหลาจื่อกล่าว

การสำรวจหาสัจธรรม คือความหวังในส่วนลึกของจิตใจทุกคน หากคนเราไม่สามารถกุมกฎได้ เดินทางได้ยิ่งไกล ยิ่งศึกษาได้มากเท่าไร กลับจะยิ่งเลอะเลือน เข้าใกล้ความผิดพลาดมากยิ่งขึ้น ส่วนผู้ที่กุมกฎได้ มองปราดเดียวก็เห็นธาตุแท้ของสิ่งต่าง ๆ ค้นพบประเด็นหลักของปัญหา และตัดสินใจเลือกอย่างเหมาะสมได้อย่างรวดเร็ว

หากทุกทางแยกของชีวิตเราสามารถปฏิบัติตามเต๋าได้ นั่นจะมิใช่ “คนทำ ฟ้าดู” แต่เป็น “ฟ้าทำ คนดู” แล้ว ชีวิตนี้จะไม่ประสบความสำเร็จได้อย่างไร นี่คือสภาวะกับความสามารถที่ท่านเหลาจื่อกล่าวว่า “อริยบุคคลไม่ต้องเดินทางก็รู้ได้ ไม่ต้องดูก็รู้มูลเหตุ ไม่กระทำตามใจกลับได้ผล”

อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ

วันที่ 24 ธันวาคม 2564

(เผยแพร่วันที่ 1418)

* * *

** 万物都在疗愈我们，只有我们自己不肯放过自己。人类的知识再多、经验再广，我们也永远是自然的孩子，最能帮我们了解宇宙真相的，就是自己内在那颗真诚朴实的心。自然赋予人的本性就是爱与善，智慧根本无需向外追寻，力量就在我们心里。所谓“为道”就是不管做什么，都应该毫不犹豫地回到本源，就像孩子扑向母亲的怀抱一样，这就是“守母”。只要回到本源，一切都好处理。

早安！* * *

24探寻真理，是每个人内心深处的渴望

《道德经第47章分享暨平安月祝福》连载24

十八、探寻真理，是每个人内心深处的渴望。

本章主要揭示了感性认识和理性认识的辩证关系。

普通人看世界，多半是采用以经验为基础的感性认识。但人活一世，经历有限，如果都执着于“自己的见闻才是事实”的话，那发展与真相就无从谈起了。所以，古圣先贤说：“吾生也有涯，而学也无涯，以有涯随无涯，殆矣。”

而圣人认识世界的方法则是理性认识。天地虽大，圣人知之以智；天道虽远，圣人见之以心，所以才能参悟那个无形大道。就像老子自己，正是因为领略了道，所以才能见微知著、睹始知终，仅用五千言就道尽了世间万象，也说遍了古今短长背后的本质与规律。这就是老子说的“不出户知天下，不窥牖见天道。”

探寻真理，是每个人内心深处的渴望！一个人若不能把握规律，走得越远、学得越多，反而可能越迷茫、离谬误也越近。而能把握规律的人，往往一眼就能洞悉事物的本质，找出问题的重点，并迅速做出适当的选择。

如果在人生的每个岔路口，都能顺道而行，那就不是“人在做，天在看”，而是“天在做，人在看”了，此生哪有不成功的道理呢？这就是老子说的“圣人不行而知，不见而明，不为而成”的境界与能力。

赵妙果，2021年12月24日，第1418天