บทที่ 3 ใช้อู๋เหวยอย่างชาญฉลาด

ไม่ยกย่องแต่ผู้ปรีชา

ประชาชนจะไม่ยื้อแย่ง

ไม่สนใจสิ่งหายาก

ผู้คนไม่เป็นโจร

ไม่มีสิ่งยั่วยุ

จิตใจไม่ว้าวุ่น

วิธีของอริยบุคคล

ทำให้จิตผู้คนบริสุทธิ์

ใส่ใจชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คน

ลดการแก่งแย่ง

เสริมสุขภาพ

ทำให้ผู้คนไม่ฟุ้งซ่านไม่โลภเป็นนิตย์

ผู้ฉลาดก็มิบังอาจก่อกรรมทำเข็ญ

ปฏิบัติอย่างอู๋เหวย

บริหารได้ทุกเรื่อง

คติธรรม

1) เราใช้ชีวิตรวมหมู่ในสังคม ความตั้งใจและอารมณ์ของเรามักถูกกระทบและรบกวนจากสังคม เนื่องจากจิตใจฟุ้งซ่านทำให้จิตดั้งเดิมที่บริสุทธิ์กลายเป็นสับสนและหุนหันพลันแล่น แล้วเราจะต้านทานสิ่งรบกวนและผลกระทบจากความคิดสับสนที่มีสาเหตุมาจากภายนอกได้อย่างไร

ประการแรก ฝึกฝนด้วยตนเอง ต้องสันทัดจำแนกผิดถูกของความคิดสับสน ทำการกลั่นกรองด้วยจิตสำนึกโดยเป็นไปเองตามธรรมชาติ

ประการที่สอง สร้างฉากกั้นต้านทานความผิดถูก โดยไม่รับ ไม่ติดพันและไม่ร่วม ทำให้ความคิดสับสนไม่อาจแทรกเข้าได้

ประการที่สาม บ่มเพาะตนเป็นผู้มีทำนองคลองธรรมสามารถแก้ไขปัญหาได้ดี

2) มีความโลภมาก ทิ้งแก่นเอากระพี้ แสวงแต่เรื่องขี้ผง เพราะสนใจเรื่องเล็กทำให้เสียการใหญ่

3) อย่าได้หลงใหลต่อสมญานามในมโนภาพ จิตใจต้องสงบ อย่าได้สับสน

4) วิญญาณสำคัญของคัมภีร์ “เต้าเต๋อจิง” คือการฝึกฝนจิต การปรับโภชนาการเป็นส่วนประกอบที่สำคัญของการบำรุงรักษาสุขภาพ อย่าได้สนใจกับคำพูดที่ไม่ถูกใจมากเกินไป สุขภาพร่างกายเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด

5) อย่าถือว่าตนฉลาด อย่ามัวทำงานเพื่อชื่อเสียงและผลประโยชน์และจุดมุ่งหมาย

6) อย่ามัวคิดคำนึงแต่ผลได้ บางครั้งการเป็นไปเองตามธรรมชาติก็คือตำรับยาที่แท้จริง