top of page

บทที่ 53 เดินสวนทาง “เต๋า”

หากแม้นข้ามีความรู้สักหน่อย

จึงเดินบนทางสายใหญ่

กลัวที่สุดคือเดินทางผิด

ทางสายใหญ่แม้จะราบเรียบ

ยังมีคนชอบเดินทางผิด

เมื่อบ้านเมืองเสื่อมโทรม

ไร่นารกร้าง

พระคลังว่างเปล่า

กลับใส่เสื้อผ้าหรู

คาดกระบี่

กินดื่มเลิศรส

ทรัพย์สินมีเหลือเฟือ

นี่แหละคือโจร

มิใช่วิถีที่ถูกต้อง


คติธรรม

1) อย่าคิดว่าความราบเรียบไม่มีความอัศจรรย์ จึงไม่มีอะไร ต้องรู้ว่า มีจิตใจสงบแบบธรรมดา จึงจะเข้าสู่ประตูเต๋าได้

2) พวกที่มีอำนาจมักจะอยู่หัวคลื่นของประวัติศาสตร์ ท่ามกลางคลื่นเป็นคลื่นตาย บุคคลผู้เป็นเสาหลักได้มีไม่กี่คน

3) มีเกียรติแต่ไม่โอ้อวด อยู่ได้อย่างยั่งยืน

4) ปรัชญาของต้นหญ้าคือ เป็นคนต่ำต้อย กลับมีชีวิตที่สง่างามน่าเกรงขาม สิ่งมีชีวิตนั้นมีความอ่อนละมุน

5) จิตของเราพึงเหมือนดั่งกระจกเงา มองเห็นโลกภายนอกและมองเห็นตนเอง

6) การรู้แจ้งเต๋าเหมือนดั่งน้ำชา มิใช่กล่าวด้วยคำพูด แต่อยู่ที่การชิมรสชาติ การรู้แจ้งเต๋าต้องรู้แจ้งท่ามกลางไร้อัตตา จึงจะแปรเป็นสติปัญญาและพลังของตนได้



0 views0 comments
bottom of page