top of page

บทที่ 12 ละทิ้งฟุ่มเฟือย อยู่อย่างสมถะ

Updated: Nov 12, 2021

สีทั้งห้าทำให้ตาพร่ามัว

เสียงทั้งห้าทำให้หูเสียการฟัง รสทั้งห้าทำให้ลิ้นไม่รู้รสชาติ

ล่าสัตว์ตามอำเภอใจทำให้ใจเสียจริต

ของมีน้อยทำให้คนมีพฤติกรรมเลวและละโมบ

อริยบุคคลใส่ใจแต่อิ่มท้อง

ไม่ใส่ใจเสียงสีสัมผัส

จึงพึงละทิ้งสิ่งหลังเลือกสรรสิ่งหน้า


คติธรรม

1) จิตของเราควรต้องเหมือนดั่งกระจกเงา มองเห็นโลกและตนเอง

2) ทดแทนบุญคุณโลกคือความเมตตา อุทิศจิตแห่งความรักคือบุญวาสนา ฝึกปฏิบัติไร้อัตตาคือการหลุดพ้น

3) ผู้ที่ช่วยเหลือผู้อื่นได้เป็นผู้มีบุญ ผู้ที่ช่วยชีวิตคนได้เป็นผู้มีธรรมะ

4) ดวงตาเป็นหน้าต่างของวิญญาณ หากมุ่งแต่ไล่ตามผู้อื่น วิญญาณอาจหนีไปจากหน้าต่างบานนี้ก็เป็นได้

5) อย่าทำงานที่เกินความสามารถ อย่าเพียรพยายามจนเกินขีดจำกัด ความสามารถที่เกินคนยิ่งต้องทะนุถนอม พึงทราบไว้ว่า สิ่งใดที่เกินเลย อยากหันกลับมานั้นยากยิ่งนัก

6) มีดินผสมมูลไว้มากหน่อยดี เพราะเป็นปุ๋ยแก่ที่นาได้ ส่วนทรัพย์สินเงินทองต้องมีไว้น้อยหน่อย เพราะมีมากเกินไปอาจนำมาซึ่งอันตราย

7) ยุติการไล่กวด สิ่งที่ท่านต้องการคือความสงบและสบายใจ



4 views0 comments
bottom of page