คนทั่วหล้ารู้ว่ามีความงาม
จึงมีอัปลักษณ์
ต่างรู้ว่ามีความดี
จึงมีความชั่ว
มีกับไม่มีก่อเกิดซึ่งกันและกัน
ยากกับง่ายประสานให้งานสำเร็จ
ยาวกับสั้นเกิดเปรียบเทียบ
สูงกับต่ำเสริมกันและกัน
เสียงกับเสียงสะท้อนประสานกัน
หน้ากับหลังเรียงกัน
เป็นกฎนิรันดร์
อริยบุคคลจึงบริหารด้วยอู๋เหวย
สอนด้วยไร้วาจา
ให้สรรพสิ่งเจริญพัฒนาโดยไม่ก้าวก่าย
ให้เกิดโดยไม่ถือครอง
เกื้อกูลโดยไม่หวังผล
มีผลงานแต่ไม่อวดตน
เพราะไม่ถือความดีความชอบ
ผลงานจึงไม่สูญหาย
คติธรรม
1) ภาวะสูงสุดของเต๋า ก็คือ “ไม่มี” ภาวะสูงสุดของคุณภาพ คือความว่างเปล่า
2) การยึดติดเป็นบ่อเกิดของข้อบกพร่องทั้งปวง จงอย่ายึดติด ต้องปล่อยวาง ปล่อยวางจึงจะเป็นอิสระได้
3) ฟ้าดินมีความสวยงามแต่ไม่ปริปาก
4) ความสำเร็จหมายถึง ประสบผล มิใช่ไปถือครองผล ควรคิดว่าผลเป็นของคนทั่วหล้า อย่าคิดว่าผลนั้นเป็นของตน
5) คำว่า “อู๋เหวย” มิได้หมายความว่า “ไม่ทำ” แต่หมายถึงทำแล้วปล่อยวางได้
6) การสอนโดยไร้วาจามิใช่ไม่พูด แต่พูดด้วยรูปแบบที่เหมาะสม ไม่ต้องเป็นห่วง ขอเพียงจิตเข้าใจเป็นอันใช้ได้
7) เราควรมีจิตใจที่สอนผู้อื่นโดยไม่รู้จักเบื่อหน่าย ชั่วชีวิตพยายามสร้างกุศลไปทั่วให้เต็มที่ อธิษฐานเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวให้โลกและมนุษยชาติสันติสุข
