** หากประยุกต์ใช้ "สมบูรณ์เลิศคล้ายบกพร่อง มีบทบาทไม่รู้สิ้น" ในการทำงาน การปฏิบัติต่อตนเอง และตระหนักรู้ข้อบกพร่องของตน เราจึงจะรู้ว่าต้องการให้ผู้อื่นช่วยเติมเต็ม จากนั้นจึงสามารถดึงดูดผู้มีความสามารถและพลังงานใหม่เข้ามาได้ การปฏิบัติต่อผู้อื่น ไม่เรียกร้องความสมบูรณ์แบบหรือกล่าวโทษเขา มองแต่พลังสร้างสรรค์ที่ทะลุออกจากวงโคจรเดิม กล่าวคือ ในการแสวงหา "ฟ้าคนเป็นหนึ่ง" แบบดั้งเดิม จุดเด่นของคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" คือการกล่าวถึงมุมมองของจักรวาลก่อน จากนั้นจึงปลูกถ่ายมุมมองการบริหารจัดการ การทำงาน และการปฏิบัติตน กล่าวถึงฟ้าก่อนแล้วจึงกล่าวถึงมนุษย์ จากฟ้าไปสู่มนุษย์
อรุณสวัสดิ์ * * *
ขอนำส่งการแบ่งปันเกี่ยวกับคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 44 และคำอำนวยพรในเดือนแห่งพลัง
[ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตล้วนแลกมาด้วยคุณธรรม]
2.3 เมื่อมองจากมุมมองของกฎแห่งกรรม ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตล้วนแลกมาด้วยคุณธรรม
ประการที่ 1 การมีหรือไม่มีคุณธรรมชี้ขาดการได้รับหรือไม่ ส่วนคุณธรรมสูงหรือต่ำ ย่อมชี้ขาดปริมาณที่ได้
เมื่อมองจากมุมมองของกฎแห่งกรรม เบื้องหลังของคำว่า “โชคดี” ในชีวิตคนเรา คือการสั่งสมคุณงามความดีจากทุกภพชาติ ภายใน “โชคร้าย” ที่เราประสบพบเจอ ล้วนมีสาเหตุมาจากการทำผิดทำนองคลองธรรมในทุก ๆ ชาติ กฎมูลฐานของจักรวาลคือความสมดุล กฎแห่งกรรมคือการแสดงให้เห็นถึงความสมดุลได้เด่นชัดที่สุด ดังนั้น ทุกสิ่งที่ได้เพราะเคยมีการให้ แต่ว่ามิใช่การให้ทุกสิ่งทุกอย่างจะได้รับผลตอบแทนที่ดี เพราะมีเพียงการให้ที่สั่งสมเป็นคุณธรรมได้เท่านั้นที่สามารถแลกการตอบแทนที่ดีได้
อะไรคือ “การให้ที่สั่งสมเป็นคุณธรรมได้” เล่า เต๋าคือมูลรากของคุณธรรม จุดเด่นของเต๋าคือ “ให้เกิดโดยไม่ถือครอง เกื้อกูลโดยไม่หวังผล ให้เติบโตโดยไม่ครอบงำ มีผลงานแต่ไม่อวดตน” ดังนั้น จึงมีเพียงการทำโดยไม่หวังชื่อเสียงผลประโยชน์ ไม่รวบอำนาจ ไม่โอ้อวดผลงาน หรือในใจไม่มีแม้กระทั่งความคิดที่ว่า “ฉันทำดี ฉันทุ่มเทให้” แต่สิ่งที่เราทำกลับสร้างคุณประโยชน์ให้ส่วนทั้งหมดอย่างยั่งยืน ดังที่ท่านเหลาจื่อกล่าวไว้ในบทที่ 38 ว่า “เลิศคุณธรรมไม่ถือตนมีคุณธรรม จึงมีคุณธรรม ด้อยคุณธรรมแต่ถือว่าตนมีคุณธรรม จึงไม่มีคุณธรรม” เช่นนี้ คนเราจึงจะสั่งสมคุณธรรมได้ จากนั้น การมีหรือไม่มีคุณธรรมชี้ขาดที่เราจะได้รับหรือไม่ ส่วนคุณธรรมสูงหรือต่ำ ย่อมชี้ขาดที่เราได้รับมากน้อยเท่าไร
ประการที่ 2 การได้หรือสูญเสียวัตถุภายนอก การได้อาจมิใช่เรื่องดีและการสูญเสียอาจมิใช่เรื่องไม่ดีเสมอไป
การมองเรื่องราวของคนเรา มักแยกแยะการได้เสียจากมุมมองของอวัยวะสัมผัส ดังนั้น จึงมักรู้สึกว่า ยิ่งมีสิ่งที่สัมผัสรับรู้ได้ เช่น มองเห็น ได้ยิน ได้กลิ่น รสชาติ หรือผิวสัมผัสมากเท่าไร ชีวิตยิ่งมีสีสัน แต่ความรู้สึกเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นบนพื้นฐานของร่างกาย และจะเปลี่ยนแปลงได้ทุกเวลาตามสภาพแวดล้อมภายในและภายนอกที่ร่างกายสัมผัส ดังนั้น วัตถุภายนอกที่มีรูป แท้ที่จริงแล้วคือรูปสมมติ ส่วนพลังงานที่ไร้รูปกลับเป็นรูปจริง ผู้ที่ไม่เข้าใจหลักเหตุผลนี้ จะหลงมัวเมาอยู่กับผลได้เสียของวัตถุภายนอกและถูกกระตุ้นโดยอวัยวะสัมผัส ผลที่สุดคือได้เผาผลาญพลังงานของชีวิตที่เป็นแก่นสารและจิตใจไปอย่างสิ้นเปลือง
อันที่จริง พลังงานของชีวิตคือ “คุณธรรม” ดังนั้น เมื่อกล่าวจากมุมมองของพลังงาน การเก็บเกี่ยววัตถุภายนอกมักหมายความถึงมีคุณธรรมลดลง ส่วนการสูญเสียวัตถุภายนอกกลับหมายความถึงมีคุณธรรมเพิ่มขึ้น ดังนั้น อย่าเสียดายวัตถุภายนอกมากเกินไปโดยไม่ยอมละทิ้ง มิเช่นนั้น แม้จะรักษาวัตถุภายนอกไว้ได้ กลับไม่อาจเรียกคืนคุณธรรมที่สูญเสียไปได้ นั่นจะเป็นการสิ้นเปลืองมากขึ้นไปอีก
อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ
วันที่ 12 กันยายน 2564
(เผยแพร่วันที่ 1317)
* * *
** 如果把“大成若缺”的原则，用到人事中，对待自己，认知自己的残缺之处，才知道需要他人来弥补，也才能引入人才和新能量。对待他人，不求全责备，只看那点突破常规循环的创造力量。也就是说，在传统的“天人合一”的追求中，《道德经》的特点是先讲宇宙观，再植治理观，人事观，即先讲天再讲人，由天入人。
早安！* * *
12人生的一切都是以德交换
《道德经第44章分享暨能量月祝福》连载12
再次，从因果角度看，人生的一切都是以德交换的。
第一，德的有无决定能否得到，而德的高低则决定得到多少。
从因果角度来说，人生中所谓的“幸运”，背后都有生生世世积功累德的沉淀；人生中所遇的“不幸”，内在也都有生生世世倒行逆施的原因。宇宙的根本律是平衡，因果就是平衡最明显的表现。所以，一切所得都是因为曾经有过付出；不过，并非一切付出都能得到善报——因为，只有那些能积德的付出才能换来善报。
什么是“能积德的付出”呢？道是德的根，道的特性是“生而不有、为而不恃、长而不宰、功成而弗居”。所以，只有做事不图名、不图利、不抓权，不显功，甚至心里连“做好事、我付出”这些概念都没有时，但您所做的事却能令整体长久的受益，就像老子在第三十八章中所说的“上德不德，是以有德；下德不失德，是以无德”一样，一个人才能积下德来。然后，德的有无将决定您能否得到，而德的高低则决定您能得到多少。
第二，在外物的得与失上，获得未见得是好，丢失也未见得不好。
我们看事情往往是从感官的角度来分辨得失，所以总觉得能被视、听、嗅、味、触觉所感知到的东西来得越多，人生越精彩。但这些感受都是基于身体而产生的，也会随着身体所处的内外环境的变化而随时变化。因此，有形的外物实际上是虚相，而无形的能量反倒是实相——一个人若不懂这个道理，就会沉湎于外物的得失中和感官的刺激里，结果严重地消耗了精气神、挥霍了生命能量。
实际上，生命的能量就是“德”。所以，从能量的角度而言，获取外物往往意味着德的减损；而失去外物反倒意味着德的增加。因此，对于外物，不要过分吝惜而不肯舍弃。否则，就算保住了外物，却收不回丢失的德，那将是更大的浪费！
赵妙果，2021年09月12日，第1317天