** ร่างกายของคนเราคือชีวิต ครอบครัวคือชีวิต ธุรกิจการงานคือชีวิต ประเทศชาติคือชีวิต โลกคือชีวิต สรรพสิ่งทั่วหล้าในจักรวาลก็คือชีวิต ความคิดแบบปีศาจจะสร้างสภาวะที่วุ่นวายให้ชีวิต บางครั้งที่ความคิดแบบปีศาจกำเริบเสิบสานขึ้น วิธีจัดการที่ดีที่สุด มิใช่การกดไว้ แต่เราต้องทำงาน ทำความดี และทำความดีต่อไปเรื่อยๆ สาเหตุที่เราควบคุมความคิดปีศาจไม่ได้ เป็นเพราะคุณธรรมของเราไม่เพียงพอ คุณธรรมหนาแน่นสามารถรักษาและแปรเปลี่ยนความคิดแบบปีศาจได้ วิธีการแก้ไขความคิดแบบปีศาจอยู่ในคัมภีร์เต้าเต๋อจิงบทที่ 60 ที่กล่าวว่า "การปกครองชาติใหญ่ เหมือนทอดปลาตัวน้อยๆ ใช้ 'เต๋า' ปกครองแผ่นดิน ปีศาจไม่สำแดงฤทธิ์ ใช่ว่าเขาไม่มีฤทธิ์ แม้เทพก็ไม่ทำร้ายคน มิเพียงผีและเทพไม่ทำร้ายคน อริยบุคคลปฏิบัติตามเต๋าไม่ทำร้ายคน ทั้งสองไม่ทำร้ายกัน คุณธรรมทั้งปวงหวนสู่ประชา" หมายความว่า เต๋าคือธรรมะที่ใช้ในการฝึกปฏิบัติตนเอง ดูแลครอบครัว ปกครองประเทศ และทำให้ทั่วหล้าสงบสุขที่มีความศักดิ์สิทธิ์และดีงามที่สุด เมื่อใช้เต๋าปกครองทั่วหล้า สิ่งชั่วร้ายทั้งหลายจะไม่แสดงบทบาท เมื่อมีความเที่ยงธรรมอยู่ภายใน ความชั่วร้ายจะไม่อาจแผ้วพาน ทุกคนต่างเดินบนวิถีทางของตน ทั่วหล้าสงบสุขเองตามธรรมชาติ
อรุณสวัสดิ์ * * *
ขอนำส่งการแบ่งปันเกี่ยวกับคัมภีร์ "เต้าเต๋อจิง" บทที่ 46 และคำอำนวยพรในเดือนแห่งการเก็บเกี่ยว
[หากสลัดความทะยานอยากออกไปไม่ได้ จะมองไม่เห็นความจริง]
3.2 หากสลัดความทะยานอยากออกไปไม่ได้ จะมองไม่เห็นความเป็นจริง
ชีวิตเป็นเพียงกระบวนการเดิน แม้กระบวนการนี้จะมีความสำคัญ แต่ความหมายของทุกประสบการณ์กลับต้องขัดเกลาดวงจิตแห่งเต๋าที่สว่างไสวของเรา เมื่อถึงเวลาที่จะออกเดินทาง ทุกคนจะได้นำพาจิตวิญญาณที่ผ่านการยกระดับขึ้นแล้วไปด้วย
ระหว่างกระบวนการนี้ ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิ แม่ทัพ เสนาบดี หรือชาวบ้านธรรมดา ร่างกายที่มีรูปนี้ล้วนต้องผ่านการเกิด แก่ เจ็บ และตายที่ควบคุมไม่ได้ หากรวบรวมกำลังวังชาทั้งหมดไว้ที่ร่างกาย สุดท้ายจะไม่ได้อะไรเลย สิ่งที่มนุษย์ต้องขบคิดคือ ความทะยานอยากและความรู้สึกนั้นเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เดี๋ยวเกิดเดี๋ยวดับ ส่วนชื่อเสียง ผลประโยชน์ และทรัพย์สินเงินทอง จะมารวมกันและแยกย้ายตามแต่วาสนา ไม่อาจรักษาไว้ได้นาน หากดึงดันที่จะรักษาสิ่งเหล่านี้ไว้ เราจะได้รับอะไรบ้าง และหากสลัดทิ้งสิ่งเหล่านี้ไป เราจะยังเหลืออะไรบ้าง สุดท้ายสิ่งที่เรานำไปด้วยได้คืออะไร และอะไรมีความหมายต่อชีวิต...
กล่าวสำหรับส่วนบุคคล หากหลุดพ้นจากการควบคุมของความทะยานอยากไม่ได้ คนเราจะนับวันยิ่งมีความโลภโดยครอบครองอย่างไร้ขีดจำกัด ซึ่งการครอบครองเหล่านี้เกินความต้องการสำหรับชีวิตของส่วนบุคคลไปนานแล้ว ไม่เพียงแต่จะมีสิ่งเหลือใช้จำนวนมาก แต่ยังต้องใช้เงินทองและกำลังวังชาไปจัดการเก็บและดูแลรักษาไว้อีก ขณะเดียวกันยังต้องคอยป้องกันมิให้ผู้อื่นซึ่งอยากได้และแย่งชิงไป พฤติกรรมที่โง่เขลาสิ้นเปลืองแรงกายเพื่อปกป้องวัตถุภายนอกเช่นนี้ คือความเสียหายของชีวิตที่มาจากมีความทะยานอยากมากเกินไป
กล่าวสำหรับส่วนรวม เดิมทีฟ้าดินได้จัดสรรทรัพยากรเพื่อการอยู่รอดไว้อย่างเพียงพอสำหรับบรรดาสิ่งมีชีวิตแล้ว แต่เนื่องจากแหล่งทรัพยากรถูกส่วนบุคคลครอบครอง ทำให้ไม่อาจใช้ให้เป็นประโยชน์ได้อย่างมีประสิทธิภาพ ทันทีที่แหล่งทรัพยากรสูญเสียคุณสมบัติในการหมุนเวียนและการบริการ จึงค่อย ๆ สูญเสียคุณค่าไป นี่คือความสิ้นเปลืองต่อแหล่งทรัพยากรอย่างใหญ่หลวง ซึ่งความสิ้นเปลืองนี้จะย้อนกลับมาก่อเกิดเป็นความกังวลและเพิ่มแรงกดดัน เป็นเหตุให้ผู้อื่นจำเป็นต้องใช้ความพยายามมากยิ่งขึ้นในการแย่งชิงแหล่งทรัพยากรส่วนที่เหลือ
ตลอดทั้งกระบวนการเปรียบเสมือนการล้มโดมิโน เพียงแค่ผลักแผ่นแรกให้ล้มลง คนทั้งหมดจะไม่อาจหนีจากวงจรอุบาทว์นี้ไปได้ ความทะยานอยากระดับสุดขีดจะผลาญทำลายทุกชีวิต ทำให้ความหลากหลายของชีวิตและความสมบูรณ์แบบของการปลดปล่อยความเป็นมนุษย์กลายเป็นความฝันที่ห่างไกล ดังนั้น เมื่อถึงเวลาที่ต้องลาจาก สิ่งที่คนส่วนมากได้รับมิใช่ความสงบสุขในจิตใจ แต่เป็นความเสียใจและเศร้าโศกเต็มหัวอก...
ชีวิตคนเรา หากไม่มีเป้าหมายที่สูงกว่าความทะยานอยาก ย่อมจะลุ่มหลงอยู่กับการชักจูงของความทะยานอยาก ก่อให้เกิดการขายผ้าเอาหน้ารอดเฉพาะหน้า ตลอดชีวิตกลับมองไม่เห็นความจริงของชีวิต ไม่เคยสัมผัสถึงความพอใจที่แท้จริง
เช่นนี้ ความพอใจสูงสุดของชีวิตคืออะไร คนส่วนมากมักตอบว่า ได้เห็นลูก ๆ ประสบความสำเร็จ เห็นคนที่เรารักมีความสุข อันที่จริง การคาดหวังให้คนใกล้ตัวที่สุดมีความสุขเป็นอารมณ์ปกติของมนุษย์ และเป็นแรงผลักดันให้เราดิ้นรนต่อสู้ แต่เมื่อมองจากมูลราก การหวังดีเฉพาะคนกลุ่มเล็ก ๆ ของตน ท้ายที่สุดอาจไม่ได้ดีจริงเสมอไป แต่การเพียรพยายามบนวิถีทางที่ถูกต้อง อุทิศทุกสิ่งเพื่อส่วนทั้งหมด ความรักที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ มองระยะสั้นดูเหมือนการเสียสละตนเอง แต่หากมองจากมุมที่สูงและไกลขึ้น นี่คือการหล่อเลี้ยงชีวิตอย่างแท้จริง และเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเมตตาต่อเครือญาติ
เพราะ “การสะสมเงินทองไว้ให้ลูกหลาน ไม่แน่ว่าว่าลูกหลานจะรักษาไว้ได้ สะสมหนังสือไว้ให้ลูกหลาน ไม่แน่ว่าลูกหลานจะอ่านได้ มิสู้สั่งสมคุณงามความดีแบบไม่เปิดเผย ลูกหลานต้องได้รับผลตอบแทนแน่นอน” นี่คือคำเตือนที่วงศ์ตระกูลนับไม่ถ้วนพิสูจน์มาแต่โบราณแล้ว
อาจารย์จ้าวเมี่ยวกว่อ
วันที่ 15 พฤศจิกายน 2564
(เผยแพร่วันที่ 1380)
* * *
** 我们的身体是生命，家庭是生命，企业是生命，国家是生命，地球是生命，宇宙天下万物是生命。魔思维会造就生命的混乱状态。有时魔思维作崇，最好的处理方法，不是压抑，而是去做事，做好事，一直做好事，我们不能克服魔思维的原因，是我们的德不够，厚德可以疗愈、转化魔思维。解决魔思维的方法就在道德经第六十章即：“治大国，若烹小鲜。以道莅天下，其鬼不神。非其鬼不神，其神不伤人。非其神不伤人，圣人亦不伤人。夫两不相伤，故德交归焉。” 意思是说，道才是至灵至善的修身、齐家、治国、平天下的法宝。道行天下，各种妖异的存在都不会显得变化莫测。正气存内，邪不干正。大家都各行其道，天下也自然安定。
早安！* * *
15抛不开欲望，就看不到真相
《道德经第46章分享暨收获月祝福》连载15
八、抛不开欲望，就看不到真相。
生命只是一个走过程——这个过程虽然重要，但所有经历的意义却是要磨炼我们那颗光光明明的大道之心，让每个人临行时，都能带走一个比来时更高级的灵魂。
在这个过程中，不管你是帝王将相，还是寻常百姓，这副有形的躯壳(qiào)都会不受控制地经历生老病死。如果把全部精力都放在身体上，那么人最终会一无所得。人类要思考的是：欲望、感受是变化无常、忽生忽灭的，名利、财货是缘聚缘散、不可常保的，如果执意守着这些，我们能得到什么？若抛去这些，我们还剩下什么？什么是最终能带走的？什么是对生命有意义的……
对于个体而言，摆脱不了欲望的控制，人就会越来越贪婪地无限占有。而这些占有早就超过了个体生命所需，不但会被大量闲置，需要拿出财力和精力来安置和照护；同时，又要提防被他人觊觎和抢夺——这种消耗自身去保护外物的愚蠢行为，就是过度欲望对生命的损害。
对于集体而言，天地本来为所有生命配备了足够的生存资粮，但由于资源被个体占有而不能被有效利用，一旦资源失去了流通性与服务性，就会逐渐失去价值，这是对资源最大的浪费。而这种浪费又会反过来，造成焦虑、增加压力——导致其他人为了争夺剩余的资源，也必须付出更多的努力！
整个过程，就像多米诺骨牌一样，只要推倒了第一块，所有人就都逃不开这个恶性循环了——极度的欲望将耗费所有生命，使得生命的多姿多彩和人性的完美释放成了一种遥远的梦想。因此，到该告别时，大多数人收获的不是内心的安详，而是满腔的懊悔与无尽的悲凉……
人生，如果没有比欲望更高的目标，必将沉迷于欲望的牵引，造成眼前的苟且，终其一生也看不到生命的真相，感受不到真正的满足。
那么，人生最大的满足是什么？大多数人都会说：看到孩子有出息，看到我们爱的人快乐。诚然，希望最亲近的人幸福快乐是人之常情，也是我们奋斗的原动力。但从根本上来看，只希望自己的小团体好，最后反而不一定能真的好；而在正道上精进努力，在整体上奉献一切，这种长情大爱短时间来看好像是牺牲了自己；但从更高、更远的角度上看，那才是真正滋养生命、泽被亲人的最好方法。
因为，“积金以遗子孙，子孙未必能守；积书以遗子孙，子孙未必能读；不如积阴德于冥冥之中，子孙必有受其报者”——这是已被无数家族验证过的千古明训。
赵妙果，2021年11月15日，第1380天