ความรู้ล้ำเลิศทําให้จิตใจไร้กังวล
ถือตนสูงศักดิ์แลสอพลอ ต่างกันเพียงใด
ดีงามแลชั่วร้าย ต่างกันเพียงใด
สิ่งที่ผู้คนหวาดหวั่น จะไม่หวั่นก็ไม่ได้
สิ่งที่เหลวไหล ไม่มีบรรทัดฐาน
มวลชนยินดีปรีดา ดั่งร่วมงานเลี้ยงฉลองและปีนหอคอย
ข้าสมถะแต่ผู้เดียว รักษาเต๋าในจิต
มีภาวะไร้เดียงสา ดั่งทารกน้อย
ภาวะย้ายไม่เป็นที่ เหมือนไม่มีแหล่งพัก
ผู้คนต่างมีของเหลือเฟือ ลําพังข้าเหมือนมีของตกหล่น
ข้ามีจิตโง่เขลา
ผู้คนต่างเข้าใจชัดเจน ลําพังข้าเลอะเลือน
ชาวโลกต่างฉลาด ลําพังข้าซื่อสัตย์จริงใจ
สงบเงียบเอย ดั่งทะเลสุดหยั่ง
พเนจรเอย ดั่งลมแรงพัดโหม
ผู้คนต่างมีผลงาน
แต่ข้ากลับดึงดันโง่งมและด้อยปัญญา
ลําพังข้าผิดแผกแตกต่างจากผู้คน
พึ่งพิงแต่มารดาผู้หล่อเลี้ยงฟูมฟักสรรพสิ่ง
คติธรรม
1) อย่ากังวลว่าศึกษาได้ไม่ดี จงปล่อยวางเถิด เมื่อไม่มีความกังวล ไม่มีความกลัดกลุ้ม ทุกสิ่งทุกอย่างจะดีได้
2) สิ่งที่ผู้คนหวาดหวั่น เราจะไม่หวาดหวั่นก็ไม่ได้ เรื่องราวของโลกก็เป็นเช่นนี้แล
3) ไม่จำเป็นต้องคิดเพื่อตนเองเสมอ ในทางกลับกันคือ ยินดีรักษาวิถีว่างเปล่าสงบนิ่งตามธรรมชาติ
4) ผู้ปรีชาสามารถมากจะแสร้งทำเป็นคนเลอะเลือน ผู้ที่ชอบคิดว่าตนเป็นผู้เฉลียวฉลาดกลับเป็นผู้ที่โง่เขลาที่สุดในโลก
5) ความสงบและสมถะจึงจะมีสุขภาพแข็งแรงและอยู่เย็นเป็นสุขได้
6) ผู้มีสติสัมปชัญญะย่อมปรับตนเองให้เข้ากับโลก แต่ผู้ไม่มีสติ สัมปชัญญะกลับจะให้โลกปรับเข้าหาตน
